Droomvrouw
Inleiding : de moord
Langzaam stak ze het vlijmscherpe mes in zijn borst. Een druppel bloed kwam met tegenzin , zo leek het , tussen het lemmet en zijn huid naar buiten gekropen. "Sterf" zei de knappe jonge vrouw terwijl ze een streep trok van zijn ene borst naar de andere. "En dat het maar lang mag duren". Onverschrokken sleepte ze het mes over de man zijn borst. De oude man wilde schreeuwen maar kon geen geluid uitbrengen , bang als hij was , en keek de vrouw aan alsof hij de duivel aanschouwde. De vrouw had een bijna perfecte scheur in zijn bovenlichaam gemaakt. Van de ene tepel naar de andere , en terwijl ze hem strak aankeek verplaatste ze het mes naar zijn keel. Net onder zijn strottehoofd duwde ze de punt van het mes naar binnen. Niet te ver , maar net genoeg om zijn vel door te kunnen snijden. "Sterf" zei de vrouw nogmaals en langzaam liet ze het mes van zijn strot , via zijn nek naar beneden glijden. Net boven zijn navel stopte ze met snijden en duwde het mes zo hard en zo diep als ze kon in zijn buik. Een diepe zucht volgde. De man , bijna 90 jaar oud wist dat dit zijn laatste adem was en probeerde nog eenmaal te zeggen dat het hem speet. Maar langzaam voelde hij het leven uit zich stromen en hij wist dat hij te laat was. Dat dit de straf was die hij verdiende , en dat hij hem waardig moest aanvaarden. Twee minuten later was de oude man dood. De vrouw die hem zojuist vermoord had keek hem nog eenmaal aan en wist dat ze juist gehandeld had. Dit was wat hij verdiende , dacht ze , en terwijl ze naar haar kleding keek liep ze weg. Ze was opgelucht dat het gebeurd was en het enige wat ze wilde was dat ze het achter zich kon laten. Twaalf jaar had de man haar misbruikt en geen dag die ze over kon slaan in haar gedachten. Ze had het geprobeerd , op alle mogelijke manieren , maar nee , vergeten kon ze het niet. Er was teveel gebeurd om het ooit nog kwijt te raken. Ze knikte naar de portier aan de poort , balend dat ze haar moeder maar zo kort gezien had en stapte in haar auto.
Ze had het goed bekeken , slim als dat ze was had ze niet voor niets de eerste januari uitgekozen als de dag dat ze haar beloften na zou komen. Het was een drukte van belang geweest in het Christoffel-ziekenhuis , zoals ze verwacht had op deze eerste nieuwe dag van het jaar. Iedereen ging familie of goede vrienden opzoeken vandaag en dat was precies wat ze van plan was. Even bij haar moeder langs en dan datgene gaan doen wat ze al zo lang wilde. Als pas afgestudeerde studente had ze maar weinig vrije dagen en dit was nu precies zo'n dag dat ze , net zoals iedereen in deze staat , een vrije dag had. Ze zag haar moeder toch al veel minder dan was afgesproken en de man die haar leven tot een hel gemaakt had lag maar twee deuren verder. Dit was het beste moment om orde op zaken te stellen , en zoals met alles in dit leven had ze zich voorgenomen ook dit probleem zelf op te lossen. Met haar zesentwintig jaar was ze een uitzonderlijk goede leerling geweest en iedereen was vol lof over haar en haar doorzettingsvermogen altijd de beste te willen zijn. Dat karakter was ook nu weer boven komen drijven en daar was ze zelf ook trots op. Ze kon het alleen aan niemand vertellen deze keer. Een beetje eigenwaarde keerde terug , al zou het nooit zo worden als het normaal was. Zoals haar leeftijdsgenoten het hadden. Wat dat betreft was haar leven ten einde.
Thuis aangekomen trok ze al haar kleren uit en gooide ze in de open haard. Geen enkel risico wilde ze lopen dat zijn bloed op haar , of haar kleren , werd terug gevonden en dus gooide ze alles in het vuur en sprong zelf in de douche. Drie keer waste de vrouw zich van top tot teen en probeerde daarmee niet alleen de moord , maar ook het verleden weg te wassen. Moe , onzeker en toch ook opgelucht dat ze gedaan had wat ze zichzelf vijftien jaar geleden had voorgenomen kroop ze haar bed in. Het was gelukt en niemand had haar gezien. Tevreden viel ze in een diepe , maar nog steeds onrustige slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten